بوی دریا می دهی

در تور چشمانت دلم

بالا وُ پائین می پرد

 

عشق اگر دیوانگی نباشد

به درد لای جِرز عقل می خورد

اگر در پائیز آمدی

سبزترین پیراهنت را تن کن

که مزرعۀ زرد دلم

تشنۀ یک قطره بهارست بهار

تا صدایت می زنم

دهانم پر ِ پروانه می شود

اسم تو گلخانه است

خانۀ گل های سرخ

دل آدم ، چه گرم می شود گاهی ساده
به یک دلخوشی کوچک ، به یک احوالپرسی ساده ..
به یک دلداری کوتاه .. به یک تکان سر
یعنی ، تو را می فهمم ..
به یک گوش دادن خالی ، بدون داوری !
به یک همراهی شدن کوچک ..
به حتی یک همراهی کردن ممتد آرام ..
به یک پرسش : روزگارت چگونه است ؟
به یک دعوت کوچک، به صرف یک فنجان قهوه !
به یک وقت گذاشتن برای تو ..
به شنیدن یک ؛ من کنارت هستم
به یک هدیه ی بی مناسبت ..
به یک دوستت دارم بی دلیل ..
به یک غافلگیری : به یک خوشحال کردن کوچک ..
به یک نگاه ..
به یک شاخه گل ..
دل آدم گاهی ، چه شاد است ..
به یک فهمیده شدن ِ درست !

یــک روز که بــــاران مـی بــــارد

یــک روز که چتـــرمـان دو نـــفره شــده

یــک روز که همه جــا حـسابــی خـیـس اسـت

یــک روز که گــونـه هـــایــت ،

از ســـرمـــا سرخ ِ سرخ

آرام تـــر از هـــر چـه تــصـورش را کنــی

آهــستـه

مـی بـــوسمــت !!!

دلتنگت که می شوم

هر قطره اشک

چشمی می شود

تو را

در هفت اقلیم گونه هایم

گریه می کند !

زیباترین لباس یک زن

لبخند اوست !

مردها فقط خودشان

و شعرها را اذیّت می کنند

وقتی زن ها در عشق

حرفه ای به دنیا می آیند !

بوسیدن پای مادر

هزینه ایی برای شما ندارد.

فرقی نمی کند شما رئیس جمهور باشید

یا مدیر کل، کارمند باشید یا کارگر، هنرمند مشهوری باشید

با یک تاجر معروف؛ اگر غرور خود را کنار بگذارید

و

پای مادرتان

را ببوسید به فرموده پیامبر (ص) گویی بر آستانه کعبه بوسه زده اید.

نقّاش اگر بودم

تو را میان شعرهایم می کشیدم

و با دست های رنگی از

بوسه وُ باران

تا ابد میان گل ها راه می رفتم

از هوایت برای پنجره ها

گلدان

برای ماه تمشک می چیدم !

وقتی

تمامِ زندگی ات شده باشد..

جز آغوش اش پناهِ دیگری نداری

حتی اگر از خودش دلگیر باشی !

باران که می زند

دلم یک قبیله کوچ

کولی ِ عطر تو می شود

بی تو خالی ترین گلدان

پشت پنجره ای خاموشم !

چرا از مرگ می ترسید

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید

مپندارید بوم نا امیدی باز

به بام خاطر من می کند پرواز

مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است

مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است...

بهشت جاودان آن جاست

جهان آنجا و جان آنجاست...

نه فریادی نه آهنگی نه آوایی

نه دیروزی نه امروزی نه فردایی

جهان آرام و جان آرام

زمان در خواب بی فرجام

خوش آن خوابی که بیداری نمی بیند

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید

در این دوران که آزادگی نام و نشانی نیست

در این دوران که هر جا هر که را زر در ترازو ،زور در بازوست

جهان را دست این نامردم صدرنگ بسپارید

که کام از یکدیگر گیرند و خون یکدیگر ریزند

همه بر آستان مرگ راحت سر فرود آرید

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید

چرا از مرگ می ترسید